Ο πατέρας Στέφανος στη μακρά διακονία του ήταν ένα εντυπωσιακό παράδειγμα και υπόδειγμα υπομονής, αντοχής και καρτερικότητας για όλους: για τους Επισκόπους της Εξαρχίας μας, τους σεβαστούς και αγαπητούς αδελφούς πατέρες, τις αγαπημένες αδελφές της Παμμακαρίστου και κυρίως, για όλους εμάς, τους ενορίτες κάθε ηλικίας.
Η καλοσύνη του, ο δυναμισμός του, η διάθεσή του για συνεννόηση και συνεργασία, η αγωνιστικότητά του τον παρουσίαζαν μπροστά μας ως έναν ιερέα, ο οποίος μπροστά στις αναρίθμητες δυσκολίες – και ήταν απανωτές, διαρκείς και συνεχόμενες – δεν υποχώρησε ποτέ, δεν εγκατέλειψε τις προσπάθειές του ποτέ και δεν παραιτήθηκε από το χρέος του ποτέ, αλλά, αντίθετα, επιδίωκε την εξεύρεση της κατά το δυνατόν προσφορότερης λύσης με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες. Αυτή η εντυπωσιακή εικόνα ενός ανυποχώρητου στα εμπόδια και δυναμικού ιερέα, παρά τα χρόνια του, δεν πήγαζε μόνον από τον χαρακτήρα του ως ανθρώπου, αλλά θεμελιωνόταν στην ακλόνητη πεποίθηση και στη φλόγα, η οποία θέρμαινε ασταμάτητα την ψυχή και τον νου του για τη διάδοση, την εμπέδωση και τη διάχυση του Ενωτικού Έργου της Εξαρχίας, του ενωτικού οράματος των πατέρων και της – επιτέλους – εφαρμογής της εντολής του ίδιου του Ιησού: “ίνα πάντες εν ώσιν”.
Γνωρίζοντας τις δυσκολίες της ζωής ήδη από την παιδική του ηλικία στην αγαπημένη του Σύρο και έχοντας διανύσει τα πρώτα στάδια της νεότητάς του αποφάσισε, όχι νωρίς, με την αποκτηθείσα πείρα και πολλές βιωμένες εμπειρίες να αφιερωθεί στην ιεροσύνη και να προσφέρει όλο του τον εαυτό στον Θεό και στην υπηρεσία των συνανθρώπων του: στην εδώ ενορία της Αγίας Τριάδας και στην ενορία των Αγίων Πέτρου και Παύλου στα Γιαννιτσά για πάρα πολλά χρόνια -δύο ολόκληρες γενιές, 60 χρόνια, κυριολεκτικά, 20.000 μέρες ζωής!- ως εφημέριος με όλες τις εφημεριακές υποχρεώσεις, τα ιερατικά καθήκοντα και την ποικίλη δράση, που απαιτεί μία σωστή ενορία, στα Καμένα Βούρλα ως αρχηγός της Κατασκήνωσης για τα παιδιά στη δυσκολότερη περίοδο στη ζωής τους, της ζωής μας, την εκρηκτική, γεμάτη αντιφάσεις και απαιτητικές αναζητήσεις εφηβεία, στο ταπεινό του γραφειάκι, το ξεχειλισμένο από έγγραφα, βιβλία, περιοδικά, ελληνικά και ξενόγλωσσα, κλεισμένος σαν άλλος Κοραής, σοφός στα δικά μας μάτια, μέχρι αργά τις νύχτες ρύθμιζε διάφορες ενοριακές εκκρεμότητες, επικοινωνούσε με τους παλαιούς και νέους ενορίτες και τους φίλους της Εξαρχίας, με τις οικογένειες, με τις κυρίες του Συνδέσμου -άπειρες αναμνήσεις από αυτό, άλλες φορές διασκέδαζε και γελούσε, άλλες φορές αγχωνόταν από αυτές τις συζητήσεις-, προγραμμάτιζε τις πολλές εκκλησιαστικές τελετές και τη δράση των διαφόρων ενοριακών θεσμών, μελετούσε, δεν διάβαζε απλώς, συγγράμματα και την τρέχουσα επικαιρότητα, έγραφε -και όταν δεν μπορούσε ηχο-γραφούσε, τίποτα δεν τον σταματούσε- επιστολές, κατηχητικά τεύχη για τα παιδιά και τους εφήβους, ώστε το μήνυμα της ενότητας των χριστιανών και τα νέα και το έργο της Εξαρχίας να φτάσουν παντού, όπου υπήρχε ενορίτης και φίλος της ενορίας, σε όποια γωνιά της Αττικής, της Ελλάδας ή και της… Ευρώπης!
Και Διάκονος του Θεού και των ανθρώπων μέχρι την τελευταία στιγμή…
Και Στέφανος, ο οποίος, όπως ο προστάτης του Άγιος πρωτομάρτυρας, υπέμεινε πολλά και δύσκολα…
Και Μαραγκός σαν τον εργατικό ξυλουργό της Ναζαρέτ, ο οποίος αθόρυβα, διακριτικά και με πίστη στον Θεό δούλευε για τη δόξα Του και τον Υιό Του… “Όνομα και πράγμα”!!
Πατέρα, σε ευχαριστούμε πολύ για όλα!!
Γιάννης Τζαγάκης