Στις 14 Ιουνίου 2023 έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων η Δήμητρα Παπαστυλιανού, γνωστή και ως Τούλα Κουτρίδου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάρτιο του 1926 και ήταν το πρώτο παιδί της πολύτεκνης οικογένειας του Παύλου και της Παναγιώτας Κουτρίδη. Ήταν απόφοιτος της Μέσης Εμπορική Σχολής.
Έγινε ευρέως γνωστή και αγαπητή, όχι μόνο στο Αθηναϊκό κοινό αλλά και στο πανελλαδικό από τη μακρά «θητεία» της στο βιβλιοπωλείο του Καλού Τύπου της οδού Σίνα 2 που εργάστηκε και υπηρέτησε σαν αποστολή για πολλά χρόνια, με αφοσίωση και αγάπη, με ιδιαίτερο ζήλο και αυταπάρνηση, πέρα συμβατικών ωραρίων, με γνώμονα πάντα τη διάδοση της πίστης και του καλού βιβλίου και την προώθηση του έργου της ελληνόρρυθμης κοινότητας της Ελληνικής Καθολικής Εξαρχίας.
Ο γάμος της με τον δικηγόρο Στυλ. Παπαστυλιανό της χάρισε δύο κόρες και στάθηκε γι’ αυτές μάνα και πατέρας μαζί, μετά την πρόωρη απώλεια του συντρόφου της. Στο διάβα της ζωής της υποδέχθηκε πέντε εγγόνια και δύο δισέγγονα.
Η Τούλα ήταν άνθρωπος γλυκύτατος, ευγενική φυσιογνωμία, χαμηλών τόνων που σε κέρδιζε με την πρώτη ματιά. Διακρινόταν για την πίστη και την ευσέβεια της, τη δοτικότητα και την ευαισθησία της. Η πιστότητα της στην υπηρεσία της Εκκλησίας υπήρξε υποδειγματική. Από τη νεανική της ηλικία εργάστηκε για το καλό της Εκκλησίας. Στα σκληρά χρόνια της κατοχής συνεργάστηκε με τον Αείμνηστο Ιεράρχη Γεώργιο Χαλαβαζή στο ανθρωπιστικό έργο των «Εστιών της Θείας Προνοίας» καθώς και με τις αδελφές της Παμμακαρίστου Θεοτόκου στο ίδιο Έργο καθώς και στις δραστηριότητες της Αδελφότητας της Ε.Κ.Α.Ν. που είχε ιδρύσει τότε ο δραστήριος Ιεράρχης για τις νέες κοπέλες που επιτελούσαν έργο θαυμάσιο, πνευματικό, φιλανθρωπικό και κοινωνικό.
Παρούσα πάντα πρόθυμη και αφοσιωμένη η Τούλα, όπως αποδεικνύουν οι φωτογραφίες της εποχής. Αγαπούσε πολύ την Εξαρχία και μέχρι τα βαθιά της γηρατειά το ενδιαφέρον και η δραστηριοποίηση της για τα θέματα της Ελληνόρρυθμης κοινότητας ήταν αδιάλειπτα.
«Έφυγε» από κοντά μας στις 10 Ιουνίου 2023. Κατόπιν δικής της επιθυμίας, η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή έγινε στο Καθολικό κοιμητήριο του Παλ. Ηρακλείου.
Στις 15 Ιουλίου τελέσθηκε υπέρ αναπαύσεως το 40 ήμερο μνημόσυνο, σε στενό οικογενειακό κύκλο, στο παρεκκλήσιο της Ιεράς Μονής Παμμακαρίστου Θεοτόκου στην Κηφισιά.
Αιωνία η μνήμη αυτής!
Στο τέλος της εξοδίου ακολουθίας, η κόρη της, με τρεμάμενη φωνή αποχαιρέτησε τη μητέρα της λέγοντας τα πιο κάτω:
Οι παλαιότεροι σε θυμούνται ως ένα από τα τέσσερα “Κουτριδάκια”, παιδιά μιας οικογένειας που δημιουργήθηκε στην Αθήνα από ξεριζωμένους ανθρώπους της αντιπέρα όχθης του Αιγαίου.
Έζησες δύσκολα χρόνια πολέμου, όμως αμέσως πέρασες στον κόσμο της προσφοράς ως εθελόντρια στα συσσίτια που δημιουργήθηκαν στην ελληνόρρυθμη κοινότητα της οδού Αχαρνών.
Η πολυετής σου εργασία , ακόμα και πλέον συμβατικών ωραρίων, στο Γραφείο “Καλός Τύπος” πάντα είχε ως στόχο σου την ενδυνάμωση του έργου της κοινότητας αυτής. Και το σημαντικότερο αντίτιμο που σου δινόταν ήταν η αναγνώριση!
Δεν θα ξεχάσω όταν βρέθηκα στην Πόλη και συνάντησα τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Δηλώνοντας του το θρησκευτικό περιβάλλον που είχα μεγαλώσει, του μίλησα για σένα και για τον θαυμασμό σου στο πρόσωπό του όταν συζητούσες μαζί του για θρησκευτικά βιβλία και εκδόσεις στο Γραφείο “Καλός Τύπος”. Πόση συγκίνηση αισθάνθηκα για τα λόγια του για σένα! Εργαζόσουν πάντα, με ό,τι καταπιανόσουν, αθόρυβα και ταπεινά!
Η απώλεια του μπαμπά μπροστά στα μάτια μου πριν 54 χρόνια, μου άλλαξε και μου ανέτρεψε όλη μου τη ζωή. Η δική σου απώλεια όμως θα είναι η οριστική απουσία της προστασίας μου .Έφυγες πριν λίγα εικοσιτετράωρα και τώρα αισθάνομαι ότι παίρνω τη δική σου σειρά , σε πρώτη γραμμή φυσικής αποχώρησης.
Δεν θα πω ότι ήσουν τέλεια μαμά , απλά γιατί δεν υπάρχει τέλειος γονιός. Σου αναγνωρίζω , πάνω από όλα, το μάθημα που έχω πάρει μέσα από το παράδειγμα σου και τη στάση Ζωής σου. Να μάχομαι για ό,τι πιστεύω και ονειρεύομαι!
Σ’ ευχαριστώ, που με έκανες κι εμένα δυνατή αγωνίστρια της Ζωής!
Σ’ ευχαριστώ, γιατί μου χάρισες τη Ζωή!
Σε αποχαιρετώ από την καθημερινότητά μου, όχι όμως από τη ζωή μου.
“Μαμά” , σου ψιθυρίζω πάλι, “Σ’ αγαπώ πολύ!” κι ας μην ακούω πλέον να μου απαντάς “Κι εγώ πιο πολύ!”.
Δεν σε ακούω, αλλά σε αισθάνομαι!
Αριάδνη