Ευλογημένος να είναι ο Θεός μας, τώρα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!
Πολυαγαπημένοι μου επισκοποι και πατέρες: Δημήτριε και Νίκολαε, ιερείς και πιστοί της Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας και των άλλων Εκκλησιών της Αθήνας, και ιδιαίτερα αγαπημένα αδέλφια, ανίψια και άλλοι συγγενείς του π. Μιχαήλ Πρίντεζη. Χαιρετίζω τις αδελφές της Μονής παμμακαρίστου Θεοτόκου από την Κηφισιά για τις οποίες ο πατέρας Μιχαήλ υπήρξε πιστός εφημέριος για πολλά χρόνια.
«Ότι σύ εί η ανάστασις, η ζωή και ή ανάπαυσις του κεκοιμημένου δούλου σου…»
Η φράση αυτή, την οποία ψέλνουμε και αναγγέλλουμε όταν τελούμε την επικήδειο ακολουθία ενός χριστιανού, και κατά τη σημερινή κηδεία του φίλτατου μας πατέρα Μιχαήλ Πρίντεζη, η φράση αυτή συνοψίζει την ομολογία της πίστεώς μας, ως χριστιανών μπροστά στο μυστήριο του θανάτου: «Σύ εί η ανάστασις, η ζωή και η ανάπαυσις του κεκοιμημένου δούλου σου…»
Πολλές φορές στο Ευαγγέλιο ο ίδιος ο Κύριος μας λέει: “Ελάτε σε μένα … Ακούστε με … εγώ είμαι ο καλός βοσκός … εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή …”. Γι’αυτόν τον λόγο εμείς οι Χριστιανοί, εμείς σήμερα ως Εκκλησία του Χριστού και ως Εξαρχία, συγκεντρωθήκαμε για να γιορτάσουμε τον αποχαιρετισμό του π. Μιχαήλ Πρίντεζη, το Πάσχα του. Ναι, στη θλίψη του θανάτου, στη θλίψη, αλλά με σταθερή πίστη σ’ Εκείνον τον οποίο διακηρύσσουμε: «Σύ εί η ανάστασις, η ζωή και η ανάπαυσις του κεκοιμημένου δούλου σου…»
Κατά τη στιγμή του θανάτου ενός χριστιανού, και για μένα ιδιαίτερα ως Επισκόπου κατά τη στιγμή του θανάτου του πατέρα Μιχαήλ, η φράση αυτή είναι πηγή παρηγοριάς και προπάντων πηγή ελπίδας: «Σύ εί η ανάστασις, η ζωή και η ανάπαυσις του κεκοιμημένου δούλου σου…» Και είμαι βέβαιος ότι μέσα στον πόνο ασφαλώς αλλά και μέσα στην ελπίδα αυτή τη στιγμή όλοι ζούμε αυτήν την πίστη μας ως παρηγοριά και ως δύναμη.
Και αναγγέλλουμε: «Σύ εί η ανάστασις, η ζωή και η ανάπαυσις του κεκοιμημένου δούλου σου…» Eπειδή ο Κύριος, ο οποίος υπέφερε από το πάθος και τον θάνατο, αναστήθηκε και είναι αυτός και μόνο αυτός η δύναμή μας και η ελπίδα μας. Η χριστιανική μας πίστη, που πάντα περνάει από τον σταυρό, δεν την ξεχνάμε ποτέ, μας φέρνει στην αυγή της Κυριακής του Πάσχα. Έναν σταυρό που, όπως εορτάσαμε πριν από λίγες ημέρες, έγινε με τον Χριστό ένα όργανο νίκης και νέας ζωής.
Ο πατέρας Μιχαήλ Πρίντεζης γεννήθηκε στην Βάρη Σύρου στις Είκοσι Απριλίου Χίλια εννιακόσια σαράντα ένα. Χειροτονήθηκε ως διάκονος στην Αθήνα επί Σεβασμιοτάτου Υακίνθου στις Έντεκα Οκτωβρίου Χίλια εννιακόσια εξήντα έσσερα. Χειροτονήθηκε ως ιερέας στην Ρώμη επί Σεβασμιοτάτου Υακίνθου στις
Είκοσι μία Μαρτίου Χίλια εννιακόσια εξήντα πέντε.
Ο επίσκοπος Jules Zerey από την Ιερουσαλήμ μου έγραψε εχθές σε ένα μήνυμα συλλυπητηρίων: “ο π. Μιχαήλ έζησε τους τελευταίους χρόνους τους στο Σταυρό με τον Κύριό μας, υπέφερε με ευγένεια και υπομονή, οπότε την ημέρα μετά την γιορτή του Σταυρού ο Κύριος μας τον εξύψωσε επίσης καλώντας τον να ενταχθεί στον αιώνια ζωή”.
Γνώρισα τον πατέρα Μιχαήλ Πρίντεζη μονάδα δυόμιση χρόνια. Το δύο χιλιάδες δεκαέξι τον Φεβρουάριο όταν έφτασα για την πρώτη μου επίσκεψη στην Εξαρχία ως ονομασμένος Επίσκοπός της, ο πατέρας Μιχαήλ βρισκόταν στο νοσοκομείο «Παμμακάριστος» βαριά άρρωστος και πολύ αδύναμος. Αλλά κατά τη στιγμή εκείνη, στο κρεβάτι του πόνου (ενώ βρισκόμουν δίπλα του με τον πατέρα Αθανάσιο), ο πατέρας Μιχαήλ κατόρθωσε να σφίξει δυνατά τα χέρια μου και να μου πει: «Σας ευχαριστώ γιατί δεχθήκατε την ονομασία σας, να χειροτονηθείτε Επίσκοπός μας». Δεν είπε τίποτε άλλο, γιατί τη στιγμή εκείνη ήταν πολύ αδύναμος και δεν μπορούσε να μιλήσει περισσότερο. Σας εξομολογούμαι όμως ότι η φράση αυτή λεγμένη από έναν ασθενούντα ιερέα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, μου έδωσε δύναμη και εμπιστοσύνη στην αρχή της επισκοπικής μου διακονίας.
Με τη χάρη του Κυρίου, την αγκαλιά που ο Π. Μιχαήλ μου έδωσε δυόμισι χρόνια πριν, ήμουν σε θέση να του την επιστρέψω στο νοσοκομείο Παμμακάριστος τη στιγμή του θανάτου του, ενώ προσευχόμασταν μαζί το Πάτερ ημών
Ο ψαλμός εβδομήντα επτά αρχίζει με αυτή τη φράση: «Άκουσε λαέ μου…. αυτά που ακούσαμε και γνωρίσαμε και οι πατέρες μας, μας τα διηγήθηκαν…» Κατά την παρούσα στιγμή δεν θα κάνω μία βιογραφική σύνθεση για το πατέρα Μιχαήλ γιατί ασφαλώς εσείς οι ίδιοι γνωρίζετε την βιογραφία του πολύ καλύτερα από μένα, και ξέρετε για τη ζωή του τόσα ωραία πράγματα, για τα οποία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε. Θα αναφέρω μονάχα μία φράση, την οποία τόσοι και τόσοι από σας, ιερείς, μοναχές και λαϊκοί, μου είπατε αυτές τις μέρες: «Ήταν ένας υπέροχος ιερέας, αντάξιος αδελφός και ανεκτίμητος συνεργάτης του αείμνηστου και αγίου Επισκόπου Αναργύρου, Εξάρχου της κοινότητας μας επί τριανταπέντε περίπου χρόνια…»
Τι εννοούμε όταν λέμε για έναν ιερεα ότι «ήταν ένας υπέροχος ιερέας;»
Μου φαίνεται ότι με τη φράση αυτή εννοούμε ότι έζησε την ολοκληρωτική του προσφορά στον Κύριο και στην Εκκλησία, μέσα στη συγκεκριμένη πραγματικότητα της Εξαρχίας την οποία αποτελείτε όλοι εσείς, όλοι εμείς. Και έζησε αυτήν την πραγματικότητα, κηρύττοντας το ιερό Ευαγγέλιο στους πιστούς μέσα στον καθεδρικό μας ναό, αφιερωμένο στην Παναγία Τριάδα, όπως και στον Ενοριακό ναό Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στη Γιαννιτζα, όπου υπηρέτησε ως εφημέριος επί μία εικοσιπενταετία.
Συνόδευσε τη νεολαία μας στις εξοχές των Καμένων Βούρλων, εργάσθηκε για τον σημερινό ευαγγελισμό ως υπεύθυνος του Καλού Τύπου, συντάκτης της εφημερίδας «Καθολικής», μεταφραστής καθολικών βιβλίων και ως μαέστρος στην χορωδία του καθεδρικού τούτου ναού μας.
Ο πατέρας Μιχαήλ φλεγόταν επίσης από το ιερό πάθος για την ενότητα των χριστιανών, και ήταν πεπεισμένος για τον ρόλο τον οποίο έχει η Ελληνική Καθολική Εξαρχία στην οικουμενική αυτή πορεία των χριστιανών, μία πορεία ενίοτε σκληρή και δύσκολη, στην αναζήτηση και στην προσευχή για την πλήρη ενότητα των χριστιανικών εκκλησιών.
Ο πατέρας Μιχαήλ αγαπούσε την Εξαρχία, αγαπούσε την Εκκλησία του. Άνθρωπος καλός και καλός ιερέας μέχρι το τέλος των ημερών του, όταν τόσες και τόσες φορές μπορούσε να μιλά μονάχα με το χαμόγελό του.
Αυτή τη στιγμή θα ήθελα εκτός από τον χαιρετισμό μου προς την οικογένεια του πατέρα Μιχαήλ και σε όλους εσάς από την Αθήνα, Σύρο, Γιαννιτσά και όλα τα μέρη της Ελλάδας να ευχαριστήσω ιδιαίτερα όλους εκείνους που φρόντισαν τον πατέρα Μιχαήλ στην ασθένειά του και στις στιγμές της σωματικής του αδυναμίας.
Το παράδειγμά του ως χριστιανού και ως ιερέα είναι για όλους μας μία παρηγοριά μία δύναμη και μία ελπίδα. Μαζί με τον πατέρα Μιχαήλ ας ψάλουμε και εμείς με πίστη και ελπίδα: «Ότι Σύ, εί η ανάστασις, η ζωή και η ανάπαυσις του κεκοιμημένου δούλου σου Πατρός Μιχαήλ και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι. Αμήν!»
+ Ο ΚΑΡΚΑΒΙΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Αποστολικός Έξαρχος