(Εβρ 6,13-20 * Μκ 9,17-31)
Ευλογημένος είναι ο Θεός μας, ο οποίος μας καλεί στην άφεση των αμαρτιών μας και στη νέα ζωή, σε κάθε καιρό, τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.
Αγαπημένα μου αδέλφια, η σαρακοστιανή μας πορεία, μας οδήγησε στην τέταρτη Κυριακή της Σαρακοστής. Ζήσαμε ήδη τέσσερις εβδομάδες αυτής της αγίας, ωραίας και δραστικής χρονικής περιόδου, την οποία ο Κύριος μας δίνει, οδηγώντας μας προς την Ιερουσαλήμ, μαζί Του, οδηγούμενοι από Αυτόν. Προσκαλεστήκαμε από τον Κύριο όπως ο Φίλιππος και ο Ναθαναήλ. Οδηγηθήκαμε από τους αδελφούς μας στην παρουσία του Κυρίου, ο οποίος μας θεραπεύει και μας σώζει όπως τον παραλυτικό, τον οποίο κατέβασαν από την σκεπή του σπιτιού. Προσκαλεστήκαμε να σηκώσουμε τον σταυρό μας και να ακολουθήσουμε τον Ιησού! Σήμερα είμαστε και εμείς πάλι θεραπευμένοι και σωσμένοι από τον Κύριο. Πώς πραγματοποιείται αυτή η θεραπεία μας; Η περικοπή του σημερινού ευαγγελίου έχει τρεις μεγάλες στιγμές: 1) τη θεραπεία του νεαρού επιληπτικού, 2) την εξήγηση την οποία μόνος του ο Ιησούς δίνει στους μαθητές του, οι οποίοι απορούσαν γιατί δεν μπόρεσαν μόνοι τους να θεραπεύσουν τον νεαρό, 3) τελικά την προαναγγελία του πάθους, του θανάτου και της αναστάσεως του Ιησού. Βρισκόμαστε και πάλι μπροστά στην συνάντηση του Χριστού με τον πόνο και με τον πονεμένο άνθρωπο: ο Ιησούς είναι πολυέλεος και πολυεύσπλαχνος και συμμερίζεται τον πόνο, τόσο του άρρωστου αγοριού όσο και του πονεμένου πατέρα για το παιδί του. Ο Κύριος δεν αλλάζει δρόμο όταν συγκρούεται με το κακό πραγματικά, τα ευαγγέλια μας λένε ότι ακριβώς το κακό και ο πονηρός τόσες φορές προσπαθούν να αλλάξουν δρόμο όταν συναντούν τον Κύριο: «Γιατί μας ενοχλείς; …. Τι γυρεύεις από εμάς; …. Τι σχέση έχουμε εμείς μαζί σου; ….» Και επιπλέον ο ίδιος ο Ιησούς, επιμένοντας στη θεραπεία του αγοριού, θα τους πει, και θα πει σε όλους μας να μην αλλάζουμε δρόμο μπροστά στον πόνο του ανθρώπου. Σαν να ήθελε ο Κύριος να μας προφυλάξει από την κατάσταση εκείνη (από την αμαρτία εκείνη), που θα μας έκανε να λέμε: «τι σχέση έχω εγώ; Αφήστε με ήσυχο», δηλαδή την αδιαφορία εκείνη, εναντίον της οποίας μας προειδοποιούσε το ίδιο το ευαγγέλιο, στην παραβολή του καλού Σαμαρίτη. Το σημερινό ευαγγέλιο μας υπογραμμίζει, μας διδάσκει την πορεία την οποία ο καθένας μας οφείλει να κάνει από τον θάνατο στην ανάσταση, μια πορεία που ξεκινά και γεννιέται από τη συνάντηση μας με τον Κύριο. Η περιγραφή την οποία κάνει το σημερινό ευαγγέλιο για τον νεαρό θεραπευμένο μοιάζει με μία περιγραφή ενός θανάτου προερχόμενου από το κακό, μιας αναστάσεως, (εφόσον ο Κύριος τον παίρνει από το χέρι και σηκώνεται), η οποία προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό. Η αμαρτία το κακό, οδηγεί τον άνθρωπο στον θάνατο, στην απομόνωση ο νεαρός επιληπτικός ήταν κυριευμένος από ένα πνεύμα, βουβό και κουφό, ο Κύριος τον πιάνει από το χέρι και τον επαναφέρει στη ζωή. Προσέξτε ότι κατά κάποιο τρόπο αυτή η ευαγγελική σκηνή απεικονίζει την πασχαλινή εικόνα της πίστεως μας, την αναστάσιμη εικόνα του Κυρίου: ο Χριστός παίρνει τον Αδάμ από το χέρι, και τον επαναφέρει στον παράδεισο, στην αληθινή ζωή. «Βοήθησέ με γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή….» ακούσαμε να λέει ο πατέρας του νεαρού. Έπειτα ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί κανείς να το βγάλει με τίποτε άλλο, παρά μονάχα με προσευχή…» Η κατάσταση του πατέρα, αλλά και των μαθητών, είναι κατάσταση φτώχειας, αδυναμίας μπροστά στο κακό, και μπροστά στη δύναμη που το κακό ασκεί στον άνθρωπο. Επομένως, κατά κάποιο τρόπο, και εκείνος και όλοι εμείς οδηγούμαστε στο να πούμε: εγώ μόνος μου, Κύριε, δεν μπορώ αν εσύ δεν μου δώσεις το χέρι σου. Ο Κύριος μας δίνει το χέρι του κάθε μέρα και με ιδιαίτερο τρόπο μας το δίνει στην προσευχή μας, όταν προσευχόμαστε ως χριστιανοί, αυτή η προσευχή είναι η δύναμή μας, η οποία γεννιέται από την αγάπη, με την οποία ο ίδιος ο Κύριος μας αγάπησε. Κατά τη σημερινή Κυριακή, την τέταρτη της Σαρακοστής στη βυζαντινή παράδοση γιορτάζουμε τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας, επιπλέον στο βυζαντινό ημερολόγιο την ίδια γιορτή τελούμε στις 30 Μαρτίου. Δεν θα πλέξω τώρα το εγκώμιο, ούτε του μοναχού, ούτε της μοναστικής ζωής. Επιθυμώ όμως να τον παρουσιάσω σαν άνθρωπο της προσευχής. Πραγματικά, σε ένα από τα συγγράμματα του, ο άγιος μοναχός γράφει: «Δεν μαθαίνει κανείς να βλέπει: η όραση είναι έργο της φύσεως. Ούτε την ομορφιά της προσευχής μαθαίνουμε από τους άλλους. Η προσευχή έχει έναν ιδιαίτερο διδάσκαλο: τον ίδιο τον Θεό ο οποίος δωρίζει την προσευχή σ’ εκείνον που προσεύχεται» : οι γραμμές αυτές ανήκουν σε μία ωδή του όρθρου, την οποία απαγγέλουμε κατά την Σαρακοστή. Ο Ιωάννης της Κλίμακας είναι ένας μοναχός αλλά προπάντων είναι ένας άνθρωπος, βαθιά χριστιανός είναι ένα πρότυπο για όλους μας. Το σημερινό ευαγγέλιο καταλήγει με την αγγελία του τιμίου πάθους. Ο Ιησούς συμπάσχει, θεραπεύει, προτρέπει τους μαθητές του (όλους εμάς), αλλά πάντοτε ανεβαίνοντας και βαδίζοντας προς την Ιερουσαλήμ, προς το μυστήριο του τιμίου πάθους του, του θανάτου του, της Αναστάσεως του. Στη δεύτερη επιστολή μου για την Σαρακοστή, σας προέτρεπα να ζήσετε με νηστεία, προσευχή και ελεημοσύνη. Νηστεύουμε για πολλά θεμελιώδη πράγματα. Προσευχόμαστε έντονα. Βιώνουμε την ελεημοσύνη με γενναιοδωρία. Και εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω την πρωτοβουλία του νοσοκομείου Παμμακάριστος και όλων εκείνων που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, να προσαρμόσει τους χώρους στον τέταρτο όροφο του κτιρίου της Ιεράς Μονής επί της οδού Σαμαρά, ώστε να φιλοξενηθεί το προσωπικό του Νοσοκομείου μας που φροντίζει ασταμάτητα για την νοσηλεία των ασθενών που πλήττονται από την πανδημία του Κορωνοϊού. Αυτή η απόφαση είναι ένας πραγματικός και αληθινός τρόπος διαβίωσης του ευαγγελίου δίπλα στους αδελφούς, δίπλα στους άρρωστους, δίπλα στον ελληνικό λαό. Γι ‘αυτό, ως Αποστολικός Έξαρχος, ευχαριστώ τον Κύριο για αυτή την απόφαση των υπευθύνων και για την πρωτοβουλία τους.
+ Ο Καρκαβίας Εμμανουήλ
Αποστολικός Έξαρχος των Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος